ΑΤ Ομόνοιας: Ένα άσυλο ανομίας στο κέντρο της Αθήνας – Ως εδώ με την έμφυλη βία από κρατικά όργανα!
Ανακοίνωση της Εναλλακτικής Παρέμβασης – Δικηγορικής Ανατροπής για τον καταγγελθέντα βιασμό στο Α.Τ. Ομονοίας
Άλλο ένα περιστατικό ακραίας αστυνομικής αλλά και έμφυλης βίας που συνέβη στο αστυνομικό τμήμα της Ομονοίας ήρθε πρόσφατα στη δημοσιότητα. Γεγονός που δεν μας εκπλήσσει καθώς το συγκεκριμένο ΑΤ είναι διαβόητο εδώ και πολλές δεκαετίες για πληθώρα περιστατικών ακραίας αστυνομικής βίας, αυθαιρεσίας και ατιμωρησίας. Δεκάδες περιστατικά (ανάμεσά τους βασανισμοί, βιασμοί, ακόμα και θάνατοι), έχουν καταγγελθεί και έχουν στοιχειοθετηθεί με μαρτυρίες και βίντεο, χωρίς όμως εν τέλει τίποτα να αλλάζει. Δεδομένου μάλιστα ότι τα περισσότερα περιστατικά που έχουν δημοσιοποιηθεί αφορούν παραβιάσεις δικαιωμάτων ατόμων που ανήκουν σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπως γυναίκες μετανάστριες, άτομα χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα, τοξικοεξαρτημένους, είναι εξαιρετικά πιθανό ο πραγματικός αριθμός των περιστατικών αυθαιρεσίας και βίας στο συγκεκριμένο ΑΤ να είναι πολύ μεγαλύτερος από όσα έχουν καταγγελθεί λόγω του φόβου των θυμάτων να προβούν σε καταγγελία. Πολλά περιστατικά μάλιστα αφορούν και παραβίαση των υποχρεώσεων των αστυνομικών αρχών απέναντι σε δικηγόρους κατά την άσκηση του λειτουργήματός τους, παραβίαση που ορισμένες φορές έφτασε μέχρι και επιθέσεις και παράνομες συλλήψεις αυτών. Δεν λησμονούμε άλλωστε ότι οι αστυνομικοί που εμπλέκονταν στο περιστατικό της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου υπάγονταν στο τμήμα αυτό.
Στο πιο πρόσφατο περιστατικό, μία κοπέλα, 19 χρονών κατήγγειλε ότι βιάστηκε από 2 αστυνομικούς εντός του αστυνομικού τμήματος! Τα βίντεο και η ιατροδικαστική εξέταση επιβεβαιώνουν τα καταγγελλόμενα. Είναι αδιανόητο (και φυσικά προς διερεύνηση ποινικών ευθυνών και άλλων προσώπων) ότι ο βιασμός συνέβη μέσα στο αστυνομικό τμήμα, με δεκάδες άλλους αστυνομικούς να υπάρχουν εντός του κτιρίου. Δεν επρόκειτο δηλαδή “μόνον” για έναν βιασμό από αστυνομικούς, αλλά για ένα βιασμό μέσα σε αστυνομικό τμήμα, στον χώρο δηλαδή εκείνο που υποτίθεται ότι λειτουργεί για να εξασφαλίζεται η προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών.
Για την υπόθεση αυτή, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Τάκης Θεοδωρικάκος δήλωσε ότι «Ο νόμος είναι νόμος. Και ισχύει για όλους». Πόσο άκαιρη αλλά και υποκριτική είναι μία τέτοια δήλωση. Το κρίσιμο ζήτημα εν προκειμένω δεν είναι μια αόριστη κρίση περί της ισχύος του νόμου αλλά συγκεκριμένα το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η ακραία αστυνομία βία, η οποία έχει συχνά και έμφυλες διαστάσεις, καθώς και η εξωφρενική ατιμωρησία των αστυνομικών, που επικρατεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να επιτρέπει σε αστυνομικούς να διαπράττουν βιασμούς, δηλαδή κακουργηματικές πράξεις, ανερυθρίαστα εντός του αστυνομικού τμήματος. Και στο κρίσιμο αυτό ζήτημα ευθύνονται όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά, αλλά και ειδικότερα η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ που έχει συμβάλλει μόνο επί τα χείρω, δηλαδή δίνοντας λευκή επιταγή στις αστυνομικές αρχές να επιβάλλουν το δικό τους «νόμο» αδιαφορώντας για τις κανονιστικές δεσμεύσεις που επιβάλλουν τα δικαιώματα των πολιτών και οι αρχές του κράτος δικαίου. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια βιώνουμε μία ακραία έξαρση των περιστατικών αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, τα οποία μάλιστα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατία στηρίζει, εμμέσως με την ιδεολογική τους κάλυψη αλλά και ευθέως, όπως είδαμε χαρακτηριστικά στην υπόθεση της δολοφονίας του 18χρονου Ρομ Νίκου Σαμπάνη, όπου ο Υπουργός Τάκης Θεοδωρικάκος κατά παράβαση των υποχρεώσεών του έσπευσε να σταθεί δίπλα, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, στους κατηγορούμενους αστυνομικούς.
Η “προσωπική” παρέμβαση του υπουργού δια των δημόσιων δηλώσεών του ώστε να δοθεί το “μήνυμα” ότι η συγκεκριμένη καταγγελία πρέπει να διερευνηθεί, επιβεβαιώνει απλά αν όχι τη συγκάλυψη, τότε την παράλειψη διερεύνησης ως κανόνα. Δεν (πρέπει να) χρειάζεται να επιληφθεί ο πολιτικός προϊστάμενος για να γίνει το αυτονόητο, να εφαρμοστεί ο νόμος. Και ακόμη περισσότερο, δεν πρέπει να εξαρτάται από την ιατροδικαστική εξέταση η όποια διερεύνηση καταγγελίας βιασμού, πολλώ δε μάλλον η παροχή υπηρεσιών προστασίας προς το θύμα. Να θυμίσουμε εξάλλου την υποχρέωση της πολιτείας εκ του άρ. 25 του Ν. 4531/2018 που κύρωσε την Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών για τη δημιουργία “εύκολα προσβάσιμων κέντρων παραπομπής ή διαχείρισης κρίσεων για τα θύματα βιασμού ή σεξουαλικής βίας σε επαρκείς αριθμούς για την παροχή ιατρικής και ιατροδικαστικής εξέτασης, καθώς και υποστήριξης ψυχικών τραυμάτων και παροχής συμβουλευτικής στα θύματα”.
Κάθε φορά που η πολιτική ηγεσία επαινεί την καταστολή και την αυθαιρεσία ως επίδειξη του αξιόμαχου των αστυνομικών και την αξιοποιεί για την επιβολή των αντιλαϊκών της πολιτικών, ο χώρος εκδήλωσης της αστυνομικής αυθαιρεσίας και της κουλτούρας του βιασμού μεγαλώνει.
Η αστυνομική εγκληματικότητα και η ατιμωρησία που την ακολουθεί αποτελούν συστημικό φαινόμενο και όχι “παρέκκλιση”: αποτελούν έκφραση του ρόλου που έχουν τα σώματα κρατικής καταστολής σε μια κοινωνία εκμεταλλευτική και άνιση. Για τη δημοκρατία, τη λογοδοσία, τη διαφάνεια, οι πόρτες των Αστυνομικών Τμημάτων πίσω από τις οποίες τελούνται εγκλήματα, θα παραμένουν πάντοτε κλειστές στο πλαίσιο του σημερινού κράτους και του σημερινού συστήματος.
Το Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας, που έχει μετατραπεί σε τόπο καταπάτησης των δικαιωμάτων των πολιτών αλλά και αδυναμίας των δικηγόρων να ασκήσουν τα υπερασπιστικά τους καθήκοντα, πρέπει να κλείσει. Η συστηματική ατιμωρησία των αστυνομικών όταν εγκληματούν πρέπει να τελειώσει. Αρχής γενομένης από την υπόθεση του βιασμού της δεκαεννιάχρονης, όπου θα πρέπει να σταματήσει κάθε απόπειρα συγκάλυψης της υπόθεσης, να παύσει κάθε προσπάθεια διακριτικής μεταχείρισης των εμπλεκόμενων αστυνομικών οι οποίοι πρέπει να λογοδοτήσουν πειθαρχικά και ποινικά. Ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη έχουν ακέραιη την πολιτική ευθύνη για τα καταγγελλόμενα εγκλήματα στα Αστυνομικά Τμήματα των οποίων είναι οι πολιτικοί προϊστάμενοι και πρέπει να παραιτηθούν.
