Ανακοίνωση της Εναλλακτικής Παρέμβασης για την 8η Μάρτη
Από τις 8 Μαρτίου 1857 μέχρι σήμερα, από τον αγώνα των εργατριών της κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης μέχρι τις σύγχρονες διεκδικήσεις γυναικών για να μπει τέλος στις αδικίες και οι ανισότητες στην εργασία, στο σπίτι και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, για να πάψουν οι διακρίσεις στη βάση του φύλου και του σεξουαλικού προσανατολισμού και να καταπολεμηθούν η έμφυλη καταπίεση και βία, τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις του γυναικείου και ΛΟΑΤΚΙ κινήματος εξακολουθούν να αποτελούν σημαντικά επίδικα, φωτίζοντας το δρόμο προς έναν κόσμο απαλλαγμένο από την αδικία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση.
Μας γεμίζει αισιοδοξία το γεγονός ότι φετινή 8η Μάρτη έρχεται εν μέσω μιας περιόδου έντονης κοινωνικής έκρηξης και κινητοποιήσεων με αίτημα την απόδοση δικαιοσύνης για το έγκλημα των Τεμπών και της άρση όλων εκείνων των πολιτικών που στέρησαν τη ζωή σε 57 ανθρώπους και καθημερινά στερούν το οξυγόνο σε ολόκληρη την κοινωνία. Πρόκειται για τις ίδιες πολιτικές που οριοθετούν ένα σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, όπου οι γυναικοκτονίες επαναλαμβάνονται δίχως τέλος, όπου οι δομές πρόληψης της έμφυλης βίας και προστασίας και στήριξης των επιζωσών θεωρούνται δευτερεύον ζήτημα, όπου η έμφυλη ισότητα αποτελεί ψευδεπίγραφο στόχο.
Ήδη από τη παραμονή της φετινής 8ης Μάρτη, η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνησή της ήρθε να επιβεβαιώσει για ακόμη μια φορά τη θέση της για την ισότητα των φύλων με τις φωνές του βουλευτή της, εν μέσω της συζήτησης της πρότασης δυσπιστίας, προς την Πρόεδρο κοινοβουλευτικού κόμματος να “κάνει κανένα παιδί”. Δεν πρόκειται για ατυχές περιστατικό, ούτε για απλό λάθος. Αυτή είναι η πραγματική αντίληψη της Νέας Δημοκρατίας και της κυβέρνησής της για τις γυναίκες και τον ρόλο τους στην κοινωνία και εξαιτίας αυτής της βαθιάς ριζωμένης αντίληψης δεν μπορούν να διανοηθούν ότι οι γυναίκες είναι ίσες και μπορούν να ορίζουν τις εαυτές τους, να δρουν με βάση τις δικές τους επιθυμίες, να γίνονται ή να μην γίνονται μητέρες και να κάνουν ό,τι θέλουν στη ζωή τους χωρίς να δίνουν λόγο σε κανέναν.
Αντίστοιχες παραινέσεις, φωνές και υποδείξεις οι γυναίκες δικηγόροι τις ξέρουν καλά γιατί τις ζούν καθημερινά στα ακροατήρια, στους χώρους εργασίας, σε κάθε όψη της ζωής τους. Τα φαινόμενα παρενόχλησης και σεξισμού στο πλαίσιο της εργασίας τα οποία θίγουν πρωτίστως τις ασκούμενες, νέες και «συνεργάτιδες» δικηγόρους αποτελούν μια σκληρή πραγματικότητα, την ίδια στιγμή που η πλειοψηφία του Δικηγορικού Συλλόγου αρνείται πεισματικά να κάνει ακόμη και το ελάχιστο – να ορίσει ειδικά τμήματα πειθαρχικών, για τον χειρισμό καταγγελιών παρενοχλήσεων με σεβασμό στις συναδέλφισσες που τις καταγγέλλουν. Παράλληλα, ήδη από την εποχή των Μνημονίων, η οικονομική κρίση έχει επιδεινώσει την από πριν μειονεκτική θέση των συναδελφισσών που επιλέγουν να γίνουν μητέρες και οι οποίες βιώνουν με τον χειρότερο τρόπο το διαχρονικό έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής.
Η λύση στα ζητήματα της έμφυλης βίας και της έμφυλης ισότητας δεν είναι η αυστηροποίηση των ποινών και ο αυταρχισμός κατά το γνωστό δόγμα του Υπουργού Δικαιοσύνης, που επιβεβαιώθηκε στην πρόσφατη τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, αλλά η εξάλειψη των αιτίων που τις προκαλούν και όσο περνάει από το χέρι μας θα αγωνιζόμαστε για το σκοπό αυτό.
Σήμερα Σάββατο 8/3 στις 14:00 στηρίζουμε τη συγκέντρωση των φεμινιστικών συλλογικοτήτων στο άγαλμα Κολοκοτρώνη και την πορεία που θα ακολουθήσει προς τη Hellenic Train
