Σχόλιο της Εναλλακτικής Παρέμβασης για τη “δίκη της Μόριας”
Όταν η Εισαγγελέας στη λεγόμενη δίκη της Μόριας, αναφέρεται στη Μόρια με αυτές τις λέξεις στην αγόρευση της «Εμένα αυτός ο χώρος δε μου φάνηκε καθόλου σαν κόλαση, ήταν ένας χώρος οργανωμένος, με ιατρεία, δεν μου φάνηκε καθόλου σαν κόλαση. Δημιουργήθηκε ξαφνικά στη Λέσβο μια κωμόπολη. Μπορούσε το Ελληνικό κράτος να χτίσει σπίτια; Εδώ δεν το κάνει για τους Έλληνες αστέγους. Κι αν εδώ γινόταν πόλεμος και πηγαίναμε πρόσφυγες στο Αφγανιστάν, τι θα έκαναν εκεί, θα μας έφτιαχναν κατοικίες υψηλής ποιότητας; Ε, δε νομίζω!», οποιοσδήποτε μπορεί να κατανοήσει ότι μιλάμε για μία δίκη όπου ο κατηγορούμενος πρώτα και κύρια κατηγορείται γιατί βρίσκεται στην Ελλάδα, γιατί είναι Άλλος και όχι Έλληνας. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, ας διαβαστούν ολόκληρα τα πρακτικά που το omnia και το the case κράτησαν και δημοσίευσαν και όπου μπορεί κάποιος να συμπεράνει την αθωότητα του κατηγορούμενου και την αδυναμία ενός δικαστικού συστήματος να διεξάγει μια δίκαιη δίκη. Σημειωτέον ότι στο πρωτόδικο δικαστήριο, οι τρείς ανήλικοι κατηγορούμενοι κρίθηκαν και καταδικάστηκαν ως ενήλικοι και το παρόν δικαστήριο δέχθηκε την ένσταση αναρμοδιότητας λόγω ανηλικότητας και τους παρέπεμψε στο δικαστήριο ανηλίκων.
Δεν τόλμησε όμως να αθωώσει τον τέταρτο κατηγορούμενο, παρόλο που δεν υπήρχε κάποιος αυτόπτης μάρτυρας κατηγορίας παρών ούτε στο πρωτόδικο ούτε στο παρόν εφετείο (ούτε στην ανάκριση) προκειμένου να εξιστορήσει όσα κατέθεσε προανακριτικώς υπό αμφισβητούμενες συνθήκες ως προς το σεβασμό του δικαιώματος για μια δίκαιη δίκη.
Θέλει αρετή και τόλμη η δικαιοσύνη.
Εδώ τα πρακτικά της συζήτησης στο ακροατήριο:
