Εκλογές ΔΣΑ: Οι πενήντα αποχρώσεις του Βερβεσού, το σύστημα Μητσοτάκη και εμείς (του Θ. Καμπαγιάννη)
Το συνδικαλιστικό τοπίο των επικείμενων εκλογών του ΔΣΑ τον Νοέμβριο έχει σε αδρές γραμμές ξεκαθαρίσει.
Οι ανακοινώσεις των προεδρικών υποψηφιοτήτων υποδεικνύουν μια πολυδιάσπαση στους χώρους της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς. Αν κρίνουμε από τις υπάρχουσες πληροφορίες, θα υπάρξουν τέσσερις υποψηφιότητες που προέρχονται από τον χώρο της κεντροαριστεράς και τρεις υποψηφιότητες από τον χώρο της κεντροδεξιάς.
Κι όμως η πολυδιάσπαση λέει τη μισή αλήθεια.
Παρά τα διαφορετικά ονόματα και τα πολλαπλά ψηφοδέλτια που θα στηθούν γύρω απ’ το καθένα (αυτά είναι δυστυχώς τα κακά του προεδροκεντρικού συνδικαλισμού), οι υποψηφιότητες αυτές αποτελούν συνέχεια της ίδιας, δοκιμασμένης και αποτυχημένης πολιτικής που βύθισε τη μεγάλη μάζα των δικηγόρων στην απαξίωση.
Η πολιτική του απερχόμενου προέδρου του ΔΣΑ κ. Βερβεσού ήταν ο κατευνασμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Δεν υπήρξε άλλος κλάδος που να δέχτηκε τόσο βίαιη επίθεση (αναστολή ή ημι-αναστολή λετουργίας των δικαστηρίων επί έναμιση χρόνο!) και που να έλαβε τόσο ελάχιστη αποζημίωση. Κι όμως η αντίδραση της ηγεσίας του δικηγορικού σώματος σ’ αυτήν την επίθεση ήταν μηδαμινή. Η ηγεσία Βερβεσού συνομολόγησε από τα αποδυτήρια την παντοδυναμία του συστήματος Μητσοτάκη και αρκέστηκε σε διαχειριστικές παρεμβάσεις.
Πολλές από τις υποψηφιότητες που ανακοινώνονται αυτές τις μέρες δεν αποτελούν παρά αποχρώσεις της προεδρίας Βερβεσού, την οποία εξάλλου αρκετοί στήριξαν ως τμήμα της Διοίκησης του Συλλόγου την τελευταία τετραετία.
Προφανώς, οι αποχρώσεις αυτές δεν αφορούν μόνο το παρελθόν, αλλά και το μέλλον. Προοιωνίζονται τη σύνθεση της νέας Διοίκησης του Συλλόγου σε περίπτωση επανεκλογής του νυν Προέδρου.
Ήταν τόσο φιλοκυβερνητική η στάση της τωρινής ηγεσίας του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών που ανοίγει το δρόμο στις αυθεντικές κεντροδεξιές υποψηφιότητες να αξιώσουν την προεδρία με το επιχείρημα ότι το πρωτότυπο είναι προτιμότερο του αντιγράφου. Αν, δηλαδή, λέει αυτή η συλλογιστική, ο ΔΣΑ είναι να παραμείνει στην τωρινή συνδικαλιστική και πολιτική αφωνία, τουλάχιστον ας προτιμήσουμε κάποιον ομοϊδεάτη της παρούσας κυβέρνησης που θα έχει και καλύτερες προσβάσεις στους υπουργούς της…
Το δίλημμα, δηλαδή, είναι το εξής: με δεδομένο ότι η ηγεσία του ΔΣΑ θα αποτελεί κομμάτι του συστήματος Μητσοτάκη, ποια πτέρυγα θα διαχειριστεί τη σχέση μαζί του; Κάποια από τις αποχρώσεις του Βερβεσού ή μια καθαρόαιμη κεντροδεξιά επιλογή;
Ως «Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή», προτείνουμε στο δικηγορικό σώμα μια ριζικά διαφορετική στρατηγική. Για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών τους, οι Δικηγορικοί Σύλλογοι καλούνται σήμερα να κάνουν μια μεγάλη στροφή, αντίστοιχη με τη συνδικαλιστική στροφή που έκαναν πίσω στις δεκαετίες του 1950 και 1960: πρέπει να προχωρήσουν σε μια στρατηγική σύγκρουσης με την εκτελεστική εξουσία, οποιοσδήποτε και αν είναι ο πολιτικός διαχειριστής της.
Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι πρέπει να ανακτήσουν το κύρος του συλλογικού υπερασπιστή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Και ταυτόχρονα, πρέπει να εκφράσουν τις ανάγκες των νέων μελών τους, των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων, που πλήττονται ραγδαία υπαλληλοποιούνται σε μεγάλες εταιρείες και γραφεία χωρίς καν τις εγγυήσεις του εργατικού δικαίου.
Για να γίνουν αυτά, οι εκλογές του Νοεμβρίου, ειδικά στην κάλπη του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας που αποτελεί τον μεγαλύτερο σύλλογο και τον σεισμογράφο του δικηγορικού σώματος πανελλαδικά, πρέπει να είναι εκλογές ρήξης, με πρωταγωνιστική την παρουσία των νέων δικηγόρων.
Το στοίχημα είναι κάτι παραπάνω από ανοιχτό.
[Ο Θανάσης Καμπαγιάννης είναι τ. σύμβουλος του ΔΣ του ΔΣΑ και υποψήφιος Πρέοδρος του ΔΣΑ με την «Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή»].
