Αναδημοσιεύουμε κείμενο του Γιάννη Ανδρουλιδάκη για την εφημερίδα Αυγή (16/9/2021).
Συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων της Αριστεράς προκαλεί η υποψηφιότητα του δικηγόρου πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής Θανάση Καμπαγιάννη για την προεδρία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας.
Με δήλωσή του ο εκλεγμένος σύμβουλος της παράταξης «Σύνθεση των Δικηγόρων» και υποψήφιος πρόεδρος του ΔΣΑ με την παράταξη της Ριζοσπαστικής Αριστερής Κίνησης Δικηγόρων το 2014, όταν είχε συγκεντρώσει ποσοστό 13%, Βασίλης Παπαστεργίου εξέφρασε τη στήριξή του στην υποψηφιότητα Καμπαγιάννη ανακοινώνοντας επίσης ότι ο ίδιος, ύστερα από επτά χρόνια στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΣΑ, δεν θα είναι ξανά υποψήφιος.
Στη δήλωσή του ο Βασίλης Παπαστεργίου τονίζει ότι, παρά τις διαφορετικές πολιτικές παραδόσεις, «το κρίσιμο για μια αριστερή πολιτική είναι να εντοπίζει τους στόχους που υπηρετούν τις ανάγκες των πολλών και να κάνει συμμαχίες», ενώ προσθέτει ότι ο Θανάσης Καμπαγιάννης «μπορεί να είναι ενωτικός, ξέρει να αντιλαμβάνεται και να σέβεται τις πολιτικές διαφορές. Και αυτό το έχει αποδείξει όχι στα λόγια, αλλά εκεί που η πραγματικότητα απαιτούσε ευρύτατες συμπράξεις, όπως στη δίκη της Χρυσής Αυγής».
Στη δήλωση στήριξης του Βασίλη Παπαστεργίου ανταπάντησε ο Θαν. Καμπαγιάννης, ο οποίος θύμισε ότι οι δυο τους βρέθηκαν σχεδόν πάντα μαζί κατά τη διάρκεια της κοινής τους θητείας στο Δ.Σ. του ΔΣΑ, ενώ τόνισε ότι ο Β. Παπαστεργίου συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ποσοστό που πήρε αριστερός υποψήφιος στον ΔΣΑ στην πρόσφατη ιστορία του.
Την υποψηφιότητα του Θαν. Καμπαγιάννη υποστηρίζει η Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων, που τοποθετείται στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ωστόσο στις υπογραφές στήριξης συναντά κανείς την πλειονότητα των δικηγόρων που διακρίθηκαν τα τελευταία χρόνια στην υπεράσπιση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.
Ανάμεσά τους τούς συνηγόρους πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής Δ. Ζώτο, Κώστα Παπαδάκη και Κ. Σκαρμέα, την Ιωάννα Κούρτοβικ, τον Δημήτρη Σαραφιανό, τον Γιώργο Βλάχο, την Αλέκα Ζορμπαλά κ.ά.
Η Εναλλακτική Παρέμβαση είχε ως συνήθη στάση να μην κατεβάζει υποψήφιο στην προεδρική κάλπη, διαφωνώντας με το προεδροκεντρικό σύστημα, αλλά μόνο στην κάλπη για το Διοικητικό Συμβούλιο, συγκεντρώνοντας το 2017 ποσοστό 4,5%. Αντίστοιχο ποσοστό είχε συγκεντρώσει και η “Σύνθεση των Δικηγόρων”.
Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση του Βασίλη Παπαστεργίου (14/9/2021):
Σε δύο μήνες θα γίνουν οι αρχαιρεσίες στους δικηγορικούς συλλόγους της χώρας.
Στις συνθήκες του covid, που επηρεάζει τα πάντα – και προφανώς και τις συνθήκες απονομής της δικαιοσύνης – το ζήτημα της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης γίνεται ακόμα πιο σημαντικό.
Οι υποψηφιότητες στην Αθήνα για την θέση του Προέδρου έχουν λίγο ως πολύ εκδηλωθεί. Προσωπικά έχω ήδη κάνει την δική μου επιλογή και είναι ο Θανάσης Καμπαγιάννης Υπάρχουν αρκετοί και σοβαροί λόγοι για αυτό.
Κατ’αρχάς θεωρώ εξαιρετικά σημαντική την παρουσία και το ρόλο του Θανάση στην δίκη της Χρυσής Αυγής. Έχοντας παρακολουθήσει με αρκετή προσοχή τη δίκη, θεωρώ ότι ο Καμπαγιάννης δεν ήταν απλά ένας καλός και επαρκής συνήγορος, αλλά ένας οργανωτής της πολιτικής αγωγής.
Ο Καμπαγιάννης, κόντρα σε αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί μια σώφρων απόφαση, επέλεξε να εμπλακεί σε μια δίκη που διήρκεσε έξι (6) χρόνια, προδήλως χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα, προτάσσοντας τον πολιτικό στόχο της συντριβής των νεοναζί. Στόχο στον οποίο συνέβαλε καταλυτικά, μαζί βέβαια με τους άλλους και τις άλλες συνηγόρους της πολιτικής αγωγής. Θεωρώ αυτή την στάση μια έμπρακτη προσφορά στην δημοκρατία.
Με αυτή την στάση οι συνήγοροι της πολιτικής αγωγής – και ανάμεσά τους ο Καμπαγιάννης – επανέφεραν στο προσκήνιο το πρότυπο του μαχόμενου και αγωνιστή δικηγόρου, υπερασπιστή μιας δίκαιης υπόθεσης με προσωπικό κόστος.
Ένα πρότυπο που είχε υποχωρήσει εδώ και αρκετά χρόνια.
Ωστόσο η δράση του Καμπαγιάννη δεν περιορίστηκε σε αυτή την τεράστιας σημασίας δίκη. Ο ίδιος υπήρξε μια διαρκής μαχητική παρουσία σε όλο το φάσμα των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων της περιόδου.
Από τα ζητήματα των εργασιακών δικαιωμάτων ως το προσφυγικό-μεταναστευτικό και από τα δικαιώματα των κρατουμένων ως τα συνδικαλιστικά ζητήματα του κλάδου μας, ο Θανάσης ήταν σταθερά και μαχητικά στην πρωτοπορία, επινοώντας τρόπους δράσης, κάνοντας φασαρία, οικοδομώντας μέτωπα και συμμαχίες.
Με αυτό τον τρόπο, ο Καμπαγιάννης ανέδειξε το έλλειμμα μιας πρωτοπόρας δράσης του ΔΣΑ για τα ζητήματα των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, καθώς ο Σύλλογός μας σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις επέλεξε την σιωπή ή μια πολύ εφεκτική στάση.
Για αυτούς τους λόγους πιστεύω ότι θα ήταν η καλύτερη επιλογή για μια κοινή υποψηφιότητα όλης της Αριστεράς στο ΔΣΑ.
Αυτή την άποψή μου την ανέπτυξα προς διάφορες κατευθύνσεις, χωρίς αποτέλεσμα. Αυτό όμως δεν είναι λόγος για να μην την υποστηρίξω, τουλάχιστον εγώ.
Με τον Θανάση έχουμε πολιτικές διαφορές. Από ζητήματα ύφους (που κι αυτά είναι ενίοτε ουσιαστικά) έως ζητήματα ουσίας, καθώς η δική μου πολιτική παράδοση και αντίληψη – σχηματικά μιλώντας – αναφέρεται περισσότερο στην αλλαγή των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών μέσα από την παρέμβαση στους κοινωνικούς αγώνες αλλά και στους θεσμούς της κοινωνίας και του κράτους, παρά στην προοπτική της επαναστατικής αλλαγής. Όμως θεωρώ ότι ο Καμπαγιάννης έχει ένα σημαντικό χάρισμα. Παρά το γεγονός ότι είναι ένας άνθρωπος γέννημα-θρέμμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, μπορεί να είναι ενωτικός, ξέρει να αντιλαμβάνεται και να σέβεται τις πολιτικές διαφορές.
Και αυτό το έχει αποδείξει όχι στα λόγια, αλλά εκεί που η πραγματικότητα απαιτούσε ευρύτατες συμπράξεις, όπως στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Η ενωτική και πλατιά αντίληψη της πολιτικής αγωγής στην δίκη αυτή ήταν σημαντική για το κύμα της αντιφασιστικής ευαισθητοποίησης που υπήρξε και για την διαμόρφωση ενός ευρύτατου πολιτικού μετώπου που απομόνωσε πλήρως τελικά τους νεοναζί.
Και εκεί, ο ρόλος του Καμπαγιάννη ήταν καταλυτικός.
Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρώ ότι έχει εκείνες τις ικανότητες που απαιτούνται ώστε να είναι η καλύτερη επιλογή για την θέση του Προέδρου του ΔΣΑ και θα τον στηρίξω με τις όποιες δυνάμεις μου.
Από την πλευρά μου, δεν θα είμαι υποψήφιος στις εκλογές του Νοεμβρίου. Κλείνω μια επταετία ενεργητικής κεντρικής συμμετοχής στα δικηγορικά συνδικαλιστικά πράγματα, τα περισσότερα από τα οποία ήμουν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Ήταν ενδιαφέροντα χρόνια. Υπήρξα υποψήφιος πρόεδρος στο Σύλλογο πετυχαίνοντας μάλιστα το καλύτερο ποσοστό της Αριστεράς τα τελευταία πολλά χρόνια.
Ταυτόχρονα βίωσα τους κλυδωνισμούς του 2015 και τις διαψεύσεις της αριστερής διαχείρισης.
Οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί όροι που υπήρχαν το 2014, όταν ιδρύσαμε την Ριζοσπαστική Αριστερή Κίνηση Δικηγόρων, σήμερα σίγουρα δεν υφίστανται. Επί πλέον, νιώθω ότι τα επαγγελματικά και οικογενειακά μου καθήκοντα που πολλαπλασιάστηκαν τα τελευταία χρόνια, δεν μου επέτρεψαν να είμαι όσο θα ήθελα ενεργός και ουσιαστικός στο δικηγορικό συνδικαλισμό. Δεν κατάφερα να πετύχω τα περισσότερα στα όσα αποσκοπούσα και η ευθύνη είναι προδήλως και πρωτίστως δική μου.
Καθώς αυτά τα δεδομένα δεν προβλέπεται να αλλάξουν την τετραετία που έρχεται, νομίζω ότι είναι πιο έντιμο να μην διεκδικήσω μια ακόμα θητεία. Το ίδιο έπραξα προ μηνών και στην Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου της οποίας μέχρι πρόσφατα ήμουν αντιπρόεδρος επί τετραετία. Παρά το γεγονός ότι φεύγω με αρκετές γρατσουνιές, ιδίως από τους πολιτικούς χώρους στους οποίους συμμετείχα και από ανθρώπους που νομίζω ότι μάλλον είχα βοηθήσει, ωστόσο εξακολουθώ απολύτως να πιστεύω στην αξία της συμμετοχής στα κοινά. Αποκόμισα εξάλλου κι εγώ πολλά συμπεράσματα μέσα από αυτή την εμπειρία και σίγουρα έγινα κάπως σοφότερος.
Ένα μικρό δίδαγμα που αποκόμισα από αυτά τα χρόνια της συμμετοχής στα όργανα του συνδικαλισμού (γιατί στις υπόλοιπες διαδικασίες και στο δρόμο ήμουν και ελπίζω να παραμείνω ενεργός) είναι ότι υπάρχουν πολλοί και πολλές άνθρωποι από άλλους πολιτικούς χώρους που έχουν ένα αληθινό ενδιαφέρον για τα κοινά και μια πραγματική διάθεση προσφοράς.
Συχνά η Αριστερά τους απαξιώνει στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης και μιας ανάλυσης που τους αποδίδει συλλήβδην την πρόθεση εξυπηρέτησης κατεστημένων συμφερόντων ή την ικανοποίηση μωροφιλοδοξιών. Είναι λάθος αυτή η ανάλυση, όχι βέβαια ότι δεν υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις. Όμως εγώ τουλάχιστον νομίζω ότι αυτά τα επτά χρόνια γνώρισα αρκετούς και αρκετές τέτοιους ανθρώπους με πολύ διαφορετική από εμένα πολιτική τοποθέτηση που ήθελαν να προσφέρουν και πράγματι προσέφεραν ουσιαστικά.
Το κρίσιμο για μια αριστερή πολιτική είναι να εντοπίζει τους στόχους που υπηρετούν τις ανάγκες των πολλών και να κάνει συμμαχίες για να τους υπηρετήσει χωρίς να παρασύρεται στην προσωποποίηση των διαφορών.
Ο στόχος είναι εξάλλου πάντα μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία.
Η πολιτική λοιπόν παραμένει στη συνείδησή μου μια διαδικασία στην οποία αξίζει κανείς να δώσει χρόνο και ενέργεια.
Η πολιτική μας κάνει πολίτες, η απόσυρση μας κάνει ιδιώτες κι αυτό ισχύει από τα χρόνια του Περικλή και της αθηναϊκής δημοκρατίας (για να πω και κάτι πολύ μπανάλ) μέχρι τους ψυχωμένους αγώνες των γυναικών στην Καμπούλ σήμερα.
Ίσως όμως κάποια στιγμή κάποιοι πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να αναστοχαστούμε, να σκεφτούμε και να μιλήσουμε χωρίς τις δεσμεύσεις που ορισμένες φορές συνεπάγεται η εκπροσώπηση.
Ή απλά για να δώσουμε λίγο περισσότερα χρόνο και χώρο στα παιδιά μας που μεγαλώνουν γρήγορα ερήμην μας.
https://www.facebook.com/vassilis.papastergiou/posts/10161266032978662
