Δημοσιεύουμε παρακάτω τον επικήδειο χαιρετισμό του συναδέλφου δικηγόρου Μανώλη Κοκκινάκη στην κηδεία του Γιώργου Παριανού στις 07-12-2020. Τον ευχαριστούμε θερμά που μας τον διέθεσε.
Γιώργος Παριανός: Ο συμμαθητής, ο φίλος, ο σύντροφος.
Αγώνας, Συνέπεια, Εντιμότητα, ΄Ηθος και Δύναμη. Αυτά ήσαν τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Γιώργου Παριανού, που «έφυγε» το απόγευμα της Κυριακής 6 Δεκεμβρίου 2020. Τον διέκριναν και τον ακολούθησαν από τότε που τον ‘γνώρισα, στην πρώτη τάξη του ΙΓ΄ Γυμνασίου αρρένων στην Γούβα (Αγ. Αρτέμιος). ΄Ημασταν συμμαθητές μέχρι το τέλος, σε άλλο τμήμα, στο Β΄ εκείνος, στο Α΄ εγώ, αλλά κάναμε όλοι μαζί παρέα. Από τότε ήταν σοβαρός, μετρημένος, πολιτικοποιημένος, συνειδητοποιημένος και απλός. Μετά βρεθήκαμε μαζί στην Νομική Σχολή Αθηνών. Ιδεολόγος και συνεπής κομμουνιστής, ο Γιώργος, μπροστάρης στον αντιδικτατορικό αγώνα, μέσα από τις τάξεις του ΚΚΕ και της αντι-ΕΦΕΕ. Πάντα εμφανής και πάντοτε έτοιμος να αντιμετωπίσει τα χειρότερα για να υποστηρίξει τις ιδέες του. Λιτός, με σταράτες και μετρημένες κουβέντες και στέρεες απόψεις, που τις διετύπωνε πάντα με πραότητα και πειστικότητα, αλλά δεν δίσταζε να εκφράσεις τις όποιες διαφωνίες του με σθένος και αδιαφορώντας για τις συνέπειες, όσον επώδυνες κι’ αν ήσαν… Αλλά ήταν και λάτρης της ζωής και της καλής παρέας και του …γνήσιου λαϊκού τραγουδιού.
Τον θυμάμαι, σαν τώρα, στην κατάληψη της Νομικής, 21- 22 Φεβρουαρίου 1973. Ο Γιώργος, μέλος της συντονιστικής επιτροπής, ήταν περιφρούρηση στην είσοδο της Σχολής στην οδό Σίνα. Απέξω το «Σπουδαστικό» της Ασφάλειας, με γνωστούς βασανιστές; Καραπανα-γιώτης, Καλύβας, Μπάμπαλης, Μάλλιος, Κραββαρίτης, Σμαΐλης, Μπαρκονίκος κ.α. και Εσατζίδες με πολιτικά, αλλά και διάφορα φασιστοειδή στοιχεία, υποστηρικτές της χούντας. ΄Οποιος φοιτητής ξεχνιόταν και κατέβαινε από τά σκαλοπάτια στο πεζοδρόμιο, τον περίμενε η σύλληψη. Και μετά ο εγκλωβισμός μας στην ταράτσα της Νομικής. Και τα τραγούδια των φοιτητών, στον ρυθμό του γιούπι για – για , «για ελευθερία», «για την απόλυση των στρατευμένων φοιτητών» και το «……Στην Ελλάδα δεν περνάει ο φασισμός. Με αγώνες και θυσίες, θα’ χουμε δημοκρατίες και κυρίαρχος θα είναι ο λαός.» Ακολούθησε η έξοδος από την Σχολή και η πρωτοφανής σε μαζικότητα και μεγαλειώδης διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας με αντιχουντικά συνθήματα, συγκρούσεις με την αστυνομία και πολλοί τραυματισμοί. Ο Γιώργος συλλαμβάνεται και κρατείται στο ΕΑΤ- ΕΣΑ, στο ΚΕΣΑ, και στην Ασφάλεια και υφίσταται ανηλεή βασανιστήρια. Τα υπέμεινε όλα πιστός στην ιδεολογία και στις απόψεις του. Ακολούθησε η υποχρεω-τική στράτευσή του με το ΝΔ 1347/1973 και η αναβολή της στράτευσής του την περίοδο «Μαρκεζίνη» τον Οκτώβριο του 1973. Εκείνος απτόητος συνέχισε αμέσως τον αντιδικτατορικό αγώνα και συμμετείχε ενεργώς στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μετά, βρέθηκε στην «παρανομία»˙ και μετά την νέα σύλληψή του, βρέθηκε πάλι στο ΕΑΤ-ΕΣΑ τον Δεκέμβριο του 1973. Γι΄ αυτά, όμως, τα συμβάντα της ζωής του Γιώργου έχουν ήδη ειπωθεί και γραφεί πολλά, από πολλούς άλλους. Εγώ, θέλω να αναφερθώ σε προσωπικές μου εμπειρίες για τον άνθρωπο, φίλο, σύντροφο και αγωνιστή Γιώργο. Πρωτίστως, όλους αυτούς τους αγώνες του, τις διώξεις και τα βασανιστήριά του δεν τα αντάλλαξε ποτέ – και θα μπορούσε, αν ήθελε – με θέσεις και εξουσία και δεν επένδυσε σε αυτά, όπως έκαναν, δυστυχώς, άλλοι. Παρέμεινε πιστός και ανιδιοτελής στις απόψεις του για τον σοσιαλισμό και την ευημερία των πολλών και κυρίως παρέμεινε ανθρώπινος. Του άρεσε να αγγίζει τις ιστορίες ζωής των παλαιών και να τις εντάσσει στην δική του. Δεν ξεχνώ, μετά την μεταπολίτευση, όταν μου ετηλεφώ-νησε και μου επρότεινε να επισκεφθούμε μαζί και μ΄ έναν άλλον συμμαθητή μας, τον Χρήστο Κυριαζή (έχει «φύγει» κι’ αυτός), έναν Καθηγητή Μαθηματικό, που είχαμε στο Γυμνάσιο – μας έκανε Κοσμογραφία – παλαιό αγωνιστή, εξαιρετικό επιστήμονα και αυστηρό, αλλά δίκαιο δάσκαλο, τον Μανώλη Δρανδάκη, γεροντάκι πλέον, που έμενε απομονωμένος σ’ ένα μικρό διαμέρισμα κάπου στις παρυφές του Παγκρατίου. ΄Όταν επήγαμε, ο γέρων καθηγητής μας εγνώρισε και έκλαψε – ήμασταν οι μόνοι μαθητές που τον είχαν θυμηθεί ποτέ – κι’ ο Γιώργος – δεν θα μου φύγει ποτέ αυτή η εικόνα από το μυαλό μου – όσην ώρα εκείνος μας έλεγε τις ενθυμήσεις του, τού χάδευε συνεχώς το κεφάλι και του κρατούσε τα χέρια, σάν να ήθελε με το άγγιγμα αυτό να μεταγγίσει μέσα του την ιστορία αυτού του απόμαχου και ξεχασμένου αγωνιστή.
Δικηγόρος. μετά, πάλευε μαχόμενος της ποινικής δικηγορίας, με συνέπεια, εντιμότητα, ήθος και γνώση. Και συγχρόνως δεν έπαψε να αγωνίζεται για τις ιδέες του και τα ιδανικά του για περισσότερη δημο-κρατία και δικαιοσύνη για τους πολλούς και όχι για τους λίγους.
Μαχόμενος δικηγόρος και μαχόμενος συνδικαλιστής. Προσπα-θούσε, μαζί με άλλους συντρόφους δικηγόρους, να δοθεί μια νέα πνοή στο αριστερό συνδικαλιστικό κίνημα των δικηγόρων, πάντοτε δίπλα και μαζί με τους εργαζομένους και τους αδικημένους. Είχα την τύχη να είμαστε μαζί σε αυτές τις προσπάθειες και γνωρίσαμε επιτυχίες, αλλά και αποτυχίες και απογοητεύσεις μέσα απ’ αυτές. Δεν τον ενδιέφερε η εκλογή του στα συνδικαλιστικά όργανα, τον ενδιέφερε να επιτύχει η προσπάθειά μας. Κι’ όταν είχε εκλεγεί στο Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. είχε υπηρετήσει με συνέπεια τις θέσεις του. ¨Ηταν πάντα παρών και έτοιμος σε κάθε κάλεσμα για την ευρύτερη συγκρότηση της αριστεράς συνδικαλιστικής παράταξης. Και, όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, ανελάμβανε εκείνος να βάλει τα πράγματα στην θέση τους, με απλά, σταράτα, αλλά μεστά και πειστικά λόγια. Απέπνεε εμπιστοσύνη και εντιμότητα. Και όταν διαφωνούσε, δεν έκρυβε τα λόγια του. Μαζί με τον αείμνηστο φίλο και σύντροφο Κώστα Κούτρα, ως αδελφοποιτοί, συμφωνήσαμε να συνταιριάξουμε τις απόψεις μας και πορευθούμε μαζί στις συνδικαλιστικές αυτές προσπάθειες και αυτήν την συμφωνία, το «Π.Κ.Κ.», όπως το λέγαμε μεταξύ μας, χαριτολογώντας, από τα αρχικά των επωνύμων μας, την εκρατήσαμε και μας ακολούθησε μέχρι σήμερα. Πάντα μαζί, χωρίς να ανταλλάξουμε έστω και μία πικρή κουβέντα, με διαφωνίες κάποιες φορές, αλλά μαζί. Και όταν ακόμη μείναμε οι δύο μας, μετά τον θάνατο του Κώστα, στον Γιώργο άρεσε να μιλάμε για το «Π.Κ.Κ.». Δυστυχώς, τώρα, απέμεινα ο τελευταίος από τους τρείς μας.
Τον τελευταίο καιρό και ιδίως την εποχή της πανδημίας, δεν βρισκόμαστε συχνά. Ξέραμε, όμως, ο ένας για τον άλλον, ότι είμαστε σταθεροί φίλοι και σύντροφοι.
Αγωνιστής παντού ο Γιώργος, ακόμη και στην ασθένειά του. Την αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια, όρθιος, στητός, επίμονος και δυνατός μέχρι το τέλος. ΄Ηθελε να ζήσει όσον μπορούσε, να περπατήσει, να πάει στα στέκια μας, να βρεί τους φίλους, να τραγουδήσει. Και είχε δίπλα του, πραγματική συντρόφισσα και γυναίκα, την ακούραστη και πολύτιμη αγαπημένη του Αμαλία και το βλαστάρι τους, τον Ελισσαίο, για τον οποίον μού έλεγε με καμάρι πόσο ώριμος είναι.
Την περασμένη Πέμπτη, 3 Δεκεμβρίου, εμίλησα μαζί του στο τηλέφωνο, ήταν στο Νοσοκομείο. Κατάλαβα από την ξέπνοη φωνή του, ότι το τέλος πλησιάζει. Μού είπε: «φίλε δεν είμαι καλά, τώρα μού λένε ότι είναι καρδιακό το πρόβλημα και όχι το άλλο..» Του είπα: «αρχηγέ του ΠΚΚ είσαι δυνατός και θα το ξεπεράσεις κι’ αυτό». ¨Ακουσα σαν να αχνογέλασε, δεν είμαι σίγουρος. Του είπα ακόμη, ότι τον αγαπώ και έτσι πράγματι ένοιωθα.
Και έδωσε τον τελευταίο αγώνα του, δυνατός μέχρι το τέλος, μα ελύγισε.
Σύντροφε και φίλε στο καλό. Σ’ ευχαριστώ για την φιλία σου και για όσα βιώσαμε μαζί.
Άφησες στον Ελισσαίο πλούσια παρακαταθήκη. Να είσαι υπερήφανος παιδί μου για τον πατέρα σου.
Και στην Αμαλία σου, άφησες μια ζωή γεμάτη με αγάπη και ομορφιά και τον γιό σας.
Αμαλία, ο Γιώργος σου σας αγαπούσε πολύ και είμαι βέβαιος ότι η προστατευτική σκιά του θα ακολουθεί πάντα εσένα και τον Ελισσαίο.
07-12-2020
Μανώλης Κοκκινάκης.
n
