(άρθρο του Κώστα Παπαδάκη, δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Αυγή της 27.7.2008)
Εκπληρώνοντας την «μεταρρυθμιστική» της πολιτική, που στο χώρο της δικαιοσύνης μέχρι τώρα εκδηλώνεται με περιορισμούς της έννομης προστασίας, σκλήρυνση της καταστολής, νομοθετικούς αυτοσχεδιασμούς και εγκαίνια ημιτελών έργων, η κυβέρνηση κατάργησε το αυτοδιοίκητο των δικαστηρίων. Με ταυτόχρονη τροπολογία ικανοποιήθηκαν τα οικονομικά αιτήματα των δικαστών. Είναι πολλά τα λεφτά σε μία εποχή προκλητικής ακρίβειας, ανεργίας και υπερχρέωσης γα το λαό. Ίσως για αυτό οι διαμαρτυρίες των δικαστικών ενώσεων ήδη άρχισαν να ήδη να εκτονώνονται.
Είναι αναμφισβήτητο ότι στον ανταγωνισμό των εξουσιών διακύβευμα είναι ο συσχετισμός κάθε μίας σε βάρος της άλλης με τα μέσα που διαθέτουν. Αλλά οι αντιθέσεις των εξουσιών μεταξύ τους έχουν δευτερεύοντα χαρακτήρα και δεν ασκούν επιρροή στη συνολική συμπεριφορά του μπλοκ εξουσίας. Ο φορέας που εγκαλείται από όλους ως «δικαιοσύνη», δεν είναι φυσικά η πραγμάτωση καμμίας υπέρτατης ηθικής ιδέας. Είναι η δικαστική εξουσία. Που ασκείται από μόνιμους επαγγελματίες δικαστές που δεν εκλέγονται, ούτε ανακαλούνται, ούτε λογοδοτούν, ούτε ελέγχονται έξω από το όργανά της. Μη υποκείμενη σε οποιαδήποτε διαδικασία κοινωνικού ελέγχου, η «τρίτη εξουσία» είναι εγγενώς αυταρχική και ο αυταρχισμός της μεγαλώνει όσο αποδεσμεύεται από την κοινωνία και τους περιορισμούς των άλλων εξουσιών και αυτονομείται.
Το πρόβλημα συνεπώς της απονομής δικαιοσύνης δεν είναι πρόβλημα ανεξαρτησίας, είναι πρόβλημα κατεύθυνσης και περιεχομένου, γιατί η δικαιοσύνη, ανεξάρτητη ή εξαρτημένη, είναι δικαιοσύνη από λίγους για λίγους. Η «αυτοδιοικούμενη» δικαιοσύνη είναι αυτή που έχει κηρύξει παράνομες όλες τις απεργίες, αυτή που έχει καταργήσει την έννοια του πολιτικού εγκλήματος, συμβάλλοντας και στον μαρασμό των δικαστηρίων ενόρκων, αυτή που νομιμοποιεί καθημερινά την κρατική καταστολή, που έχει πολλαπλασιάσει τον πληθυσμό των φυλακών (κυρίως με αλλοδαπούς και ναρκομανείς) τα τελευταία χρόνια.
Όποιος απέναντι σε αυτά προτάσσει την «ανεξαρτησία» της δικαιοσύνης αποπροσανατολίζει και μας καλεί να αφήσουμε στο απυρόβλητο την αυθαιρεσία της.
Η αυταπάτη ότι η «δικαιοσύνη» μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά από την κυβέρνηση, καλλιεργήθηκε για δεκαετίες από την αριστερά, της οποίας η παρέμβαση στη δικαιοσύνη ήταν να την κολακεύει και να την εκλιπαρεί μάταια να τη σώσει από την κρατική αυθαιρεσία και καταστολή. Τελευταία εκφράστηκε ξανά από ηγετικά στελέχη της αριστεράς η ανάγκη ενός «Έλληνα Ντι Πιέτρο». Αξίζει να θυμίσουμε ότι στην Ιταλία, το κράτος των δικαστών του παραπάνω κυρίου έφερε τη διαπλοκή στο επίκεντρο της πολιτικής αντί να την περιορίσει και έστειλε την αριστερά και τις θεσμολαγνικές της αυταπάτες, στα αζήτητα.
25/7/2008
