Η παραίτηση του Προέδρου και των μελών της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων σηματοδοτεί μια κρίσιμη καμπή για τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, με επίκεντρο ιδίως το βαθιά δημοκρατικό, συνταγματικά κατοχυρωμένο (άρθρο 11 παρ.1 του Σ.) δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Είναι ιδιαίτερα ανησυχητική μάλιστα η τροπή των πραγμάτων, όταν η δικαστική εξουσία εμφανίζεται σε αυτή τη συγκυρία ως εμπροσθοφυλακή της εκτελεστικής.
Ενόψει μιας πολιτικής που επικεντρώνεται στην άρση κοινωνικών κατακτήσεων σε τομείς όπως η Παιδεία, η εργασία, η ασφάλιση, είναι προφανές πως το κυβερνητικό κέντρο έχει επιλέξει μια αυταρχική λογική διακυβέρνησης ως το πλέον πρόσφορο μέσο προκειμένου να επιβληθούν οι επιλογές που δεν αποσπούν την επιθυμητή «συναίνεση». Η κύρια μέριμνα της κυβέρνησης, μοιάζει να αφορά λιγότερο την αποκατάσταση σχέσεων δημοκρατικού κοινωνικού ελέγχου από τους πολίτες και περισσότερο τη θωράκιση απέναντί τους. Στα πλαίσια μιας τέτοιας κατεύθυνσης κινείται η τροπολογία του Υπουργού Δικαιοσύνης, που θεσμοθετεί πλέον την παρακολούθηση των συγκεντρώσεων με μέσα καταγραφής, ενδύοντας με νομοθετικό μανδύα την σχετική γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδά για τη χρήση των καμερών. Παράλληλα, μια τέτοια λογική επιβεβαιώνεται και από την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος για την «προστασία» των δυνάμεων της τάξης, με το οποίο αναβαθμίζεται η υπηρεσιακή εξάρτηση των αστυνομικών δυνάμεων που επιτηρούν τις συναθροίσεις, οι οποίες και εξοπλίζονται ακόμη περισσότερο απέναντι στις εν δυνάμει παρεκτροπές μιας δημόσιας συνάθροισης: η καθιέρωση της χρήσης «κινητών φραγμάτων» και λοιπού «ειδικού εξοπλισμού» (όπως «χρωμοσφαίρες» και πλαστικές σφαίρες), διαγράφει πολύ συγκεκριμένες ιδεολογικές συντεταγμένες, αναφορικά με το πώς γίνεται αντιληπτό ένα συγκεντρωμένο πλήθος πολιτών. Εν τέλει, η πολύπλευρη προσβολή του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, η καχυποψία που υποφώσκει απέναντι σε στοιχειώδη συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, όπως αυτό του συνέρχεσθαι, δεν αποτελεί παρά την έκφραση ενός βαθύτερου δημοκρατικού ελλείμματος: όταν δηλαδή τα κινητά φράγματα, δεν αποτελούν παρά την φυσική επένδυση των πολιτικών φραγμάτων που οι εκάστοτε διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας υψώνουν απέναντι στην κοινωνία.
Εξίσου μεγάλη ανησυχία θα πρέπει να προκαλεί η ανοιχτή, πλέον, αστυνομική χρήση μέσων καταγραφής, όπως οι κάμερες, από φορείς της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας. Η παρακολούθηση και επιτήρηση της κοινωνικής ζωής και ιδίως των πιο δημοκρατικών εκφάνσεών της, όπως οι δημόσιες συναθροίσεις, συνιστά, εκτός από παραβίαση στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων ενός εκάστου πολίτη, και προσβολή της ίδιας, εν τέλει της δυνατότητας ελεύθερου πολιτικού και κοινωνικού αυτοπροσδιορισμού του συνόλου. Η χρήση προσωπικής κάμερας από τα όργανα της τάξης, μάλιστα, ή η «αξιοποίηση» των σχετικών συστημάτων της Τροχαίας, συνιστά ευθεία αμφισβήτηση της δυνατότητας του πολίτη να επιλέγει δημόσιες μορφές έκφρασης χωρίς να εκτίθεται στους κινδύνους της καταγραφής των δραστηριοτήτων του, δυνατότητα που εν τέλει τίθεται ως θεμελιώδες δημοκρατικό ερώτημα.
Η τοποθέτηση του κ. Σανιδά, ο οποίος φαίνεται πως αντιλαμβάνεται τα συνταγματικά δικαιώματα ως εν δυνάμει πολιτικό προκάλυμμα εγκληματικών ενεργειών, αλλά και η υιοθέτηση των θέσεών του από την ηγεσία του Υπ. Δικαιοσύνης, δημιουργούν άμεσα ερωτήματα για την διασφάλιση της εφαρμογής των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και απαιτούν ευρεία καταδίκη. Δεν είναι νοητή υπό καμία ερμηνευτική προσέγγιση ενός δημοκρατικού Συντάγματος, η αντιμετώπιση των πολιτών που διαδηλώνουν ως υπόπτων.
Αποδοκιμάζουμε πρωτοβουλίες όπως αυτές, που μαρτυρούν μια λάθρα αναβίωση της λογικής του «εσωτερικού εχθρού», και επισφραγίζουν τη δυσπιστία του κράτους προς τις δημοκρατικές πρακτικές των πολιτών, με τις τελευταίες να αντιμετωπίζονται ως εστία εν δυνάμει έκνομης συμπεριφοράς. Καταγγέλλουμε κάθε προσπάθεια παραβίασης των συνταγματικών δικαιωμάτων και χειραγώγησης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
