Μελίγια, Έβρος, Αιγαίο: Να σταματήσουμε τη φρίκη της Ευρώπης-Φρούριο!
Η Μελίγια και τα σύνορα του Έβρου αυτές τις μέρες αποδεικνύουν με το πιο βάρβαρο τρόπο πως μετά την κατασκευή του «εχθρού» νομιμοποιείται και η εξολόθρευση του. Εδώ και χρόνια και κυρίως μετά την λεγόμενη «κρίση» του 2020 στον Έβρο και τον Νοέμβριο του 2021 στα σύνορα Λευκορωσίας – Πολωνίας, έχει επιστρατευτεί μια ολόκληρη επιχείρηση, στρατιωτική, οικονομική, πολιτική, προκειμένου να κατασκευαστεί το αφήγημα ότι η Ευρώπη ή η Ελλάδα αντίστοιχα για τον Μηταράκη και Μητσοτάκη βρίσκεται υπό επίθεση. Ο στόχος είναι οι μετανάστες που είτε παρουσιάζονται σαν «εργαλεία» άλλων δυνάμεων όπως του Ερντογάν είτε ως «υβριδική απειλή» που στόχο έχει να αποσταθεροποιήσουν την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Τεράστια κονδύλια επενδύονται στην επιτήρηση και στην αποτροπή αναγκάζοντας ανθρώπους κατατρεγμένους από τα δεινά του ιμπεριαλισμού και των συνεπειών της αποικιοκρατίας και μεταποικιοκρατίας να αναζητήσουν ένα πιο ασφαλές πλαίσιο. Απέναντι στα θύματα αυτών των ευρωπαϊκών και βορειοντλαντικών πολιτικών, η Ευρώπη αρθρώνει έναν λόγο ρατσισμού και μια δολοφονική πολιτική. Οι 37 μέχρι τώρα νεκροί της Μελίγια, οι εικόνες των στοιβαγμένων ανθρώπων αποτελούν εικόνες από το ναζιστικό και αποικιακό παρελθόν των χωρών της Ευρώπης, αποτελούν όμως και εικόνες της ευρωπαϊκής ένωσης στο εδώ και στο τώρα. Βρεγμένοι παγωμένοι από το κρύο νεκροί έξω από εκκλησίες στον Έβρο, δολοφονημένες γυναίκες από τη Σομαλία, πνιγμένα παιδιά και πρόσφυγες στα νερά του Έβρου, πτώματα που ξεβράζονται στα τουριστικά νησιά του Αιγαίου πελάγους μετά από πολύνεκρα ναυάγια.
Υπάρχουν ευθύνες για όλα αυτά; Ή απλά είναι η μοίρα των προσφύγων και των μεταναστών; Υπάρχουν ευθύνες για όλα αυτά και είναι οι ευθύνες μιας ακροδεξιάς πολιτικής στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Μιας πολιτικής που επιλέγει να επενδύει στην βιομηχανία «προστασίας των συνόρων», βιομηχανία που τα κέρδη της αγγίζουν αν όχι ξεπερνούν τα κέρδη της πολεμικής βιομηχανίας ανά τον κόσμο. Μιας πολιτικής που επιμένει να χρησιμοποιεί αυτή τους μετανάστες και πρόσφυγες σαν τον ιδανικό εσωτερικό και εξωτερικό εχθρός προκειμένου να εφαρμόζει αντιδημοκρατικές πολιτικές και να επιτίθεται στα δημοκρατικά και εργασιακά δικαιώματα της εργατικής τάξης και της πλειοψηφίας του κόσμου.
Οι εικόνες των δολοφονημένων στη Μελίγια θυμίζουν τις δολοφονίες των αποικιοκρατών στην Αφρική, στην Λατινική Αμερική αλλά και του ναζιστικού καθεστώτος στη Γερμανία. Οι ιστορίες των «σκλάβων» που πήραν το φως της δημοσιότητας αυτές τις μέρες από Guardian, Lighthouse Reports, Le Monde, Der Spiegel και ARD Report München, θυμίζουν αντίστοιχες ιστορίες από το αποικιακό και όχι μόνο παρελθόν της Ευρώπης. Αποδομούν όμως και πλήρως το επιχείρημα της ελληνικής κυβέρνησης περί πάταξης της παράνομης διακίνησης. Οι ελληνικές αρχές πέρα των καθημερινών παραβιάσεων της αρχής της μη επαναπροώθησης, των απαγωγών και των εξαναγκαστικών επαναπροωθήσεων στην Τουρκία ανθρώπων οι οποίοι κινδυνεύουν από τις Τουρκικές αρχές για εκ νέου επαναπροώθηση στη Συρία ή σε άλλες χώρες, συνεργάζονται πια αποδεδειγμένα με διακινητές στον Έβρο. Η ελληνική κυβέρνηση είναι που εργαλειοποιεί πραγματικά τους πρόσφυγες μέσα από απειλές για κατηγορίες για διακίνηση, τους εκβιασμούς για επαναπροώθηση, την εξαγορά τους με βραχύχρονα νομιμοποιητικά έγγραφα ή ακόμη την αμοιβή τους μέσα από τα χρήματα και τα ύπαρχοντα των προσφύγων τους οποίους αφού τους χτυπούν, γδύνουν, κλέβουν, τους επαναπροωθούν στην Τουρκία. Η κλοπή των χρημάτων των προσφύγων είναι μια τεράστια επιχείρηση στην οποία συμμετέχουν πολλοί , σκλάβοι αλλά και ένστολοι.
Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να απολογηθεί για αυτές τις δολοφονικές πολιτικές που τις βαπτίζει προστασία των συνόρων. Προστασία δεν χρειαζόμαστε από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Προστασία χρειαζόμαστε από τους πολεμοκάπηλους που πουλούν όπλα σε Ελλάδα και Τουρκία, από την ελληνική κυβέρνηση που διαλύει τη δημόσια υγεία, αφήνει τα δάση να καίγονται και επενδύει στον πόλεμο και όχι στην ειρήνη. Όσο δεν παλεύουμε για τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων, τόσο ο πόλεμος και η φτώχεια από τα οποία διαφεύγουν, πλησιάζουν.
Ανοιχτά σύνορα σε πρόσφυγες και μετανάστες.
Άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες.
Όχι στην Ευρώπη – φρούριο.
Όχι στον πόλεμο και στο παιχνίδι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
