Η απόφαση του δικαστηρίου για τη μη χορήγηση αναστολών στις ποινές των καταδικασμένων Χρυσαυγιτών επισφραγίζει την ιστορική απόφαση της 7ης Οκτωβρίου και δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.
Η Χρυσή Αυγή είναι μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση που υπό τον μανδύα του πολιτικού κόμματος τελούσε ανθρωποκτόνες επιθέσεις εναντίον όλων όσων η ναζιστική ιδεολογία στοχοποιεί ως “υπάνθρωπους”: μετανάστες, ιδεολογικούς και πολιτικούς αντιπάλους, αντιφρονούντες.
Οι τρεις μεγάλες υποθέσεις που δίκασε το δικαστήριο, μαζί με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης, συμβολίζουν τους στόχους και σηματοδοτούν την αξία της καταδίκης. Στο πρόσωπο του Παύλου Φύσσα, δικαιώνονται οι χιλιάδες αντιφασίστριες και αντιφασίστες που στάθηκαν όρθιοι μπροστά στα τάγματα εφόδου.
Στο πρόσωπο του Αμπουζίντ Εμπάρακ και του Σαχζάτ Λουκμάν, δικαιώνονται οι αμέτρητοι ανώνυμοι μετανάστες που μαχαιρώθηκαν, χτυπήθηκαν, μακελεύτηκαν από τη ναζιστική οργάνωση. Στο πρόσωπο των κομμουνιστών συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, δικαιώνονται όλοι οι εργάτες και οι εργάτριες που αγωνίζονται καθημερινά για το μεροκάματο και είναι ταυτόχρονα μαχητές της τάξης τους.
Η απόφαση παίρνει ακόμα μεγαλύτερη αξία αν αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες υπό τις οποίες λήφθηκε: μια πολυπρόσωπη δίκη, με ελάχιστους πόρους, χωρίς αίθουσα, καθημερινές δικασίμους και αποκλειστική απασχόληση των δικαστών (τα προβλήματα αυτά λύθηκαν πολύ αργά), με τα κατεστημένα ΜΜΕ να σνομπάρουν επιδεικτικά την ακροαματική διαδικασία και τα πορίσματά της.
Αλλά το σημαντικότερο: με μια εισαγγελική έδρα που, αντί να είναι “καταπέλτης” όπως τη θέλει η δημοσιογραφική κοινοτυπία, συντάχθηκε απροκάλυπτα με τους ναζιστές εγκληματίες, συσκοτίζοντας και διαστρέφοντας αποδεικτικό υλικό με τρόπο που δεν αναλογεί ούτε σε συνηγόρους υπεράσπισης.
Το δικαστήριο χρειάστηκε να παλέψει ενάντια σε όλες αυτές τις συνθήκες. Κάπου εδώ θα έπρεπε να μπει το επίρρημα “παλικαρίσια”. Αλλά η σύνθεση ήταν πλειοψηφικά γυναικεία, σε αντίθεση με παλιότερες ιστορικές δίκες. Και, τελικά, με τον δικό της τρόπο, κατόρθωσε να βρει τον δρόμο για το δίκιο.
Ως δικηγόροι πολιτικής αγωγής προσφέραμε επί πεντέμισι χρόνια την εργασία μας σε ανθρώπους που ειδάλλως δεν θα μπορούσαν να παρασταθούν σε ένα τόσο μακροχρόνιο δικαστήριο, απέναντι σε μια οργάνωση που ο πυρήνας της υπεράσπισής της πληρωνόταν από την Ελληνική Βουλή. Χωρίς το θάρρος των θυμάτων, την κινητοποίηση του αντιφασιστικού κινήματος, τον αγώνα μετρημένων δημοσιογράφων, το αποτέλεσμα αυτής της δίκης θα ήταν διαφορετικό. Χρειάστηκε να παλέψουμε για το αυτονόητο.
Τώρα που οι ηγέτες της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης είναι στη φυλακή, πρέπει να ξηλώσουμε όλες τις διασυνδέσεις της μέσα στο κράτος που της εξασφάλιζαν θεσμική ασυλία. Πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουμε τις πολιτικές που τη γιγάντωσαν, ιδίως τη ρατσιστική στοχοποίηση των μεταναστών, τον κλιμακούμενο κρατικό αυταρχισμό, την οικονομική εξαθλίωση.
Έχουμε όμως τώρα λόγο να αισιοδοξούμε. Αποδείξαμε ότι οι μέλισσες μπορούν να νικάνε τους λύκους.
* Ο Θανάσης Καμπαγιάννης είναι δικηγόρος, πολιτική αγωγή στη δίκη της Χρυσής Αυγής και μέλος του ΔΣ του ΔΣΑ με την “Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή”.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα Σαββατοκύριακο» (24-25/10/2020).
n
